สถานีที่ 11 งานขุดเจาะ

ทีมวางรางรถไฟทำงานเร็วกว่าคนที่ทำการขุดเจาะทาง จากนั้นในเดือนกุมภาพันธ์ ปี พศ. 2486 ขณะที่กองกําลังในพม่า เผชิญแรงกดดันมากขึ้นทหารญี่ปุ่นก็เลื่อนกำหนดวันสร้างทางรถไฟให้เสร็จเร็วขึ้น การสร้างทางรถไฟจึงเข้าสู่ช่วงที่ร้อนรนและยากลำบาก นั่นคือช่วง Speedo

บิล ดัน “พวกนั้นประกาศให้มีช่วง สปีดโด หลังจากนั้นก็มีการตะโกนใส่กันทั้งกลางวันกลางคืน พวกนั้นจะตะโกนว่า สปีดโด สปีดโด”

ขณะที่การขุดเจาะลึกลงไปเรื่อยๆ พวกวิศวกรก็นำรถเข็นเหล็ก เข้ามานำหินที่โดนระเบิดไปทิ้ง คุณสามารถมองเห็นรถเข็นคันหนึ่งอยู่เหนือช่องเขา จะขึ้นไปถึงยอดได้ต้องอาศัยการปีนเขาที่ชันมาก เหล่าเชลยถูกสั่งใส่หินให้เต็มรถเข็น รถเข็นจะเคลื่อนไปตามแรงผลักตามราง เพื่อนำหินไปทิ้งเหนือเนิน

วอร์เทอร์ วิลเลี่ยม “คุณจะต้องเริ่มจากด้านบนสุด คุณอาจจะตกลงไป 40 หรือ50 ฟุต เราจะเริ่มจากด้านบนสุดที่มีความกว้างกำลังดี จากนั้นขณะที่คุณกำลังขุด คุณจะลงมาจนถึงจุดที่จะวางรางรถไฟ มันจะกว้างพอที่รถไฟจะผ่านได้ ดินทั้งหมดจะถูกถมลงในหุบเขา”

ตลอดเส้นทางรถไฟ วิศวกรจะบังคับให้เชลยทำงานหนักขึ้นและนานขึ้น ตอนนี่พวกเขาทำงานกันทั้งวันทั้งคืน

ทอม ยูเรน “เราจะต้องเดินประมาณ 6 กิโลเมตร ทั้งขาไปและขากลับ และในฤดูฝนเมื่อคุณเดินลงเนินในดินโคลนลื่นๆเท้าของคุณจะไม่ติดพื้นแล้วคุณจะล้มลงกับพื้น จนกระดูกทั้งตัวสั่นสะท้านไปหมด ผมทำงานอยู่ในทีมตอกสิ่ว แต่คนที่ต้องทำหน้าที่ขนหินที่เหลือออกไป จะต้องทำงาน 16 – 20 ชั่วโมงต่อวัน มันเป็นนรกสำหรับทุกคน แล้วคนที่ป่วยล่ะ สิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญ นั้นเป็นสิ่งที่ผมไม่มีวันลืมจริงๆ”

เจมส์ ริง “ มีผู้ชายคนหนึ่ง ตัดสินใจว่าเขาจะไม่ทนอีก ผมจำได้ว่าเขาพูดว่า ผมไม่มีใครให้ห่วงที่บ้าน ผมไม่มีลูกเมีย หมอนั่นเป็นจอมเจ้าชู้ตัวจริง แต่ก็เป็นทหารที่ดีและเป็นคนดี แล้วตอนเช้าเขาก็ตาย โอ้ พระเจ้า”

คนส่วนใหญ่ไม่มีทางเลือก

จอร์น วารี่ “ เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า หากต้องการรักษาชีวิตให้รอด เราต้องคิดให้เหมือนกับวัวโดยเคี้ยวเอื้องไปเรื่อยๆแล้วปล่อยวางกับสิ่งต่างๆ”

แพทย์อย่างเวียรี่ ดันลอป พยายามปกป้องคนที่แทบไม่สามารถทำงานได้

รอยด์ คาร์ฮิล “พวกนั้นยืนกรานว่า พวกเขาต้องการคนจำนวนหนึ่งต่อวัน จากนั้นการต่อสู้ครั้งใหญ่ก็จะเริ่มขึ้น พวกนั้นจะมา ผมเริ่มเห็นพวกเขาตอนเช้า ประมาณตอนตี 4 แล้วไปดูว่าใครแข็งแรงพอบ้าง พวกเขาต้องเดินเป็นระยะทาง 5 ไมล์ โดยไม่มีรองเท้า ยํ่ากันไปบนดินโคลนจากนั้นก็ต้องทำงานกันเป็นบ้าเป็นหลังตลอดทั้งวัน โดยไม่รู้ว่าจะได้เลิกเมื่อไหร่ ถ้าพวกเขามีเรื่องไปทำ ก็ต้องรอให้เสร็จงานก่อน พวกนั้นอาจต้องทำงานถึง 2 ทุ่ม 3ทุ่ม หรือ 4 ทุ่ม น่าสงสารมาก บางคนก็ตายข้างนอกนั่น เรียกว่าคุณต้องต่อสู้ทุกเช้า การต่อสู้จะเป็นการเลือกว่าใครไปได้ และไปไม่ได้”

โรลี่ ริชาร์ด “ พวกยุ่นจะเดินมาแล้วถามว่าเขาเป็นอะไร แล้วผมก็จะตอบว่าเขาเป็นมาลาเรีย 4 วันที่ไม่ได้ทำงาน ไม่ซิ 2 วัน โอเค 3 วัน ใช่ใช่ !! แล้วเราก็มาถึงคนถัดไป แล้วมันก็ต่อไปเรื่อยๆ”

หากคุณมีวิทยุ นํ้าดื่มมากพอและรองเท้าที่เหมาะสม คุณสามารถเดินต่อไปยังถนนหินตก ระหว่างทางคุณสามารถกดฟังเรื่องราวประสบการณ์เพิ่มเติมของเชลยที่ทำงานบนทางรถไฟ หากต้องการคุณสามารถเดินผ่านอนุสรณ์สถานไปยังสถานีที่ 17 ที่อยู่ลึกลงไปในช่องเขา หากคุณไม่ต้องการที่จะเดินต่อให้ไปยังสถานีที่ 12 เพื่อฟังเกี่ยวกับตอนที่ทางรถไฟถูกสร้างเสร็จ หลังจากนั้นคุณจะเดินทางกลับไปยังศูนย์